سلام ؛ دلم گرفته است ، آسمان در گلویم زندانی است ، دلم از مژه­ هایم جاری است ، چشم­ هایم در لحظه تاریخ بی تو باریده است .

جهان دوباره نام تو را می­ طلبد و کربلایت را . من ، تو را عاشقم ، تا دستم را بگیری و پس کوچه­ های روشن زندگی را راهنمایم باشی ؛ نام تو، خورشیدی است که زمین با تمام کوه ­هایش به طوافش احرام بسته است من تو را نه می­گریم و نه می­خندم ؛ می­گریم بر چشم ­هایم که جز تو را دیده است و می­ خندم بر اشک­ هایم که جز به دنبال تو دویده است .

از تو همان « هیهات منی الذله » کافی است تا جهانی را شاه چراغ باشد و تمام درهای بسته را شاه کلید و تمام زمین­ های سرد را آفتابی که حیات را برویاند .

راستی ! تو در آن ظهر مقدس و گرماریز که هزار صبح تا قربان­گاهش دویده­ اند چه دیدی که نازکای گلویت هزار تیغ گج آیین را پاسخی درست شد ؟

تو در آن خاک آسمانی ، آن گودال سربلند چه چیز را تماشا کردی که سرشارتر از همیشه تا کوفه ، تا شام ، تا هر کجا که « ظلم آباد » است ، خدا را آیه آیه خواندی؟ هنوز دریاها به عطشانی تو کف بر لب و موج تا ساحل می­ آیند تا در پایت بیفتند .

هنوز کوه­ ها پژواک « هل من ناصر » تو را به هم هدیه می­ دهند . آب­ ها از ازل تا ابد شرم ساریشان را بر خاک می­ گویند .

مهربان ، تو مظلوم ­تر از کربلایی و کربلا مظلوم­تر از تو ؛ تو در سراسر تاریخ هر روز شهید می­ شوی ، امروز مظلوم­ تر از دیروز ؛ و فردا مبادا که این جمله را به تجربه تکرار شوم .

باید به خودم بگردم و در برابرت ببارم . باید در این جهانی  که گیاهان سربریده می­رویند و تمام درهایش دیوارند و مردم خلق را تا شفق پشت به خورشید در حرکت­ اند تو را به نام بخوانند ؛ « حسین » واژه­ ای است که تمام آب­ ها به یادش نوشیده می­ شود .

یا حسین ^{(علیه السلام )} مظلوم

«منبع : تلتکست»