در ضلع شرقی مسجد جامع بازار تهران،

دکان غذاخوریی بود که بالای پیشخوان دکانش نوشته بود؛

“نسیه و پول دستی داده میشود، به قدر قوه…”

و هر وقت کودکانی که برای بردن غذا برای صاحبکارشان می آمدند، را می دید …

لقمه ای چرب و لذیذ از بهترین گوشت و کباب و ته دیگ زعفرانی درست میکرد

و خود با دستانش بر دهان آنها میگذاشت

و می گفت مبادا صاحبکارش به او از این غذا ندهد

و او چشمش به این غذا بماند و من شرمنده خدا بشم…

او بهترین کاسب قرن حاج میرزا عابد نهاوندی بود معروف به “مرشدچلویی”

پیر مردی بلند قامت با چهره ایی بسیار نورانی و خوشرو و با محاسنی سفید…

خدا رحمتش کنه…

چقدر در این دوره نیاز داریم به اینجور انسانها…