زیر باران ، صحن جمهوری

مادری بود که شفا میخواست

و جوانی که خیس بود چشمش

مثل من از تو کربلـا میخواست …

موج زائر که در تلاطم بود

از تو تنها پی علیکم بود …

آنقدر التماس و خواهش که

حاجت کربلـای من گم بود …

☜مگر خودت نگفتی ؟!

↯↯↯↯↯

◀وَ تِلـكَ الایـامُ نُـداولـها بـین النّـاس▶

✘آل عمران140✘

◈ومااین.ایام.را.بینِ.مردم.می.چرخانیم◈

حالا

◀نمیشود برای من را طوری بچرخانی كه

قسمت كَـربـَلایـش بشود

←روزیِ→ من؟!

یا جواد الائمه (ع)

پدرت شاه خراسان و خودت گنج مقامی

پدرت حضرت خورشید و خودت گنج تمامی

غنچه ای نیست که عطر نفست را نشناسد

تو که ذکر صلواتی و درودی و سلامی

نمی دانستم تبلور عشق را کجا باید پیدا کنم

در لطافت نسیم سحرگاهی ؟

در خنده ی گلها ؟ در وسعت دریاها ؟

در تلالو سرخ خون شهیدان ؟ در زیبایی آبی آسمان ها ؟

در رویش سبز آرمان ها ؟ در زمزمه روح نواز مناجاتیان ؟

در جوشش زلال چشمه ساران ؟ در معصومیت تبسم غنچه ها ؟

اما یافتم …

معصومیت … تبسم … غنچه

“ غنچه ی زیبای گلزار ولایت “

آری یافتم …

در علی اصغر

که هر چه سلام در عالم هستی است نثارش باد

مادر؛ مادری که اگر چه در کربلا نبود، ولی دلش تا ابد در کربلا ماند

و نگاهش بر افق، که آیا «کاروان عشق» را بازگشتی خواهد بود؟

مادری که دلش برای همیشه در کنار «نهر علقمه»،

سوگ نشین فرزندی شد که نظیر نداشت در زیبایی و شجاعت!

مادری که دلش در میدان «قتلگاه» بود و نگاهش بر آسمان،

که چه وقت، «ماه»، بار دیگر خواهد تابید!

مادری که یک عمر، دست از «حسین حسین» گفتن بر نداشت

و تمام غریبانه هایش را، حتی سوگ عزیزانش را با نام حسین علیه السلام همراهی کرد!


مادری که «ام البنین علیهاالسلام » بود، ولی آیینه نگاهش از آسمان کربلا،

تنها اشکِ خونین ستارگان را چید؛ آن گاه که راوی، از عبور نیزه ها روایت می کرد!


مادری که حتی کوچه های «مدینه»، مرثیه سرای اندوه سترگ او شدند

و به استقامت و صبر او ایمان آوردند!


مادری که «وفا»، اولین درس زندگی

و «شجاعت»،عالی ترین سرشت همسری اش بود

و «صحبت»، بالاترین باور مهر پروری اش

مادری که برای همیشه، با ناله های نینوایی،به یاد پسرانش،

لالایی سرود و سروده هایش را فرات، هر روز، هنگام غروب نجوا می کند!

مادری که بعد از شهادت «عباس علیه السلام »، دیگر به ماه نگاه نکرد

و آسمان مدینه، نعمت نورافشانی اش را از دست داد!


مادری که در کربلا نبود، ولی تا ابد در کربلا ماند و دل از «گودال قتلگاه» نگرفت

و فریاد «یا حسین»اش را نه تنها در مدینه، که از صحن مطهر کربلا می توان شنید!

درود خداوند و سلام پاکان، بر روح بلند و وفاداری بی نظیرش باد!

روح آسمانی اش، در سایه سار کوثر، شاد، و شفاعت بشکوهش، دستگیرمان باد!


سید علی اصغر موسوی

بسم الله الرحمن الرحيم

ختم سوره واقعه و دعاي مخصوص برای وسعت رزق و تسهيل امور مهمه:

علامه محمد باقر مجلسي از مولا و سرورمان حضرت امام زين العابدين عليه السلام
نقل مي‌كنند كه حضرت فرمودند :

زمانيکه اول ماه (قمري) روز دوشنبه بود آغاز کن به قرائت سوره واقعه (اذا وقعت الواقعه)  در روز دوشنبه يک بار و در روز بعد دو بار به همين نحو
تا روز چهاردهم که چهار ده بار خوانده مي‌شود

و در هر پنج‌شنبه بخوان يک بار دعاي زير را براي توسعه در رزق و آسان شدن امور و کارهاي مشکل و اداي ديون.

تأثير اين عمل و اين دعا بارها تجربه شده و اين را شما از جهال و سفيهان پوشيده بداريد.

يا ماجِدُ، يا واحِدُ، يا جَوادُ، يا حليمُ، يا حَنّانُ، يا مَنّانُ، يا کَريمُ
اَسْألُک تُحْفَةً مِنْ تحَفِکَ تَلُمُّ بها شَعْثي وَ تَقْضي بها دَيني وَ تُصْلِحُ بها شَأني برَحْمْتِکَ يا سَيدي. 

اَللّهُمَّ اِنْ کانَ رِزْقي فِي السَّماءِ فَأنْزِلْهُ

وَ اِنْ کانَ فِي الْاَرْضِ فَأخْرِجْهُ
وَ اِنْ کانَ بَعيداً فَقَرِّبْهُ

وَ اِنْ کانَ قَريباً فَيسِّرْهُ

وَ اِنْ کانَ قَليلاً فَکَثِّرْهُ
وَ اِنْ کانَ کَثيراً فَبارِکْ لي فيهِ
وَ أرْسِلْهُ عَلي اَيدي خِيارِ خَلْقِکَ وَ لا تُحْوِجْني اِلي شِرارِ خَلْقک.
وَ اِنْ لَمْ يکُنْ فَکَوِّنْهُ بکِينُونِيتِکَ وَ وَحْدانِيتِکَ،

اَللّهُمَّ انْقُلْهُ اِلَيّ حَيثُ اَکُونُ
وَ لا تَنْقُلْني اِلَيهِ حيثُ يکُونُ، اِنَّکَ عَلي کُلِّ شَِيءٍ قَديرٌ.
يا حَي يا قَيومُ، يا واحِدُ يا مَجيدُ، يا بَرُّ يا رَحيمُ يا غَني،

صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ،
وَ تَمِّمْ عَلَينا نِعْمَتَکَ، وَ هَنِّئْنا کَرامَتَکَ، وَ اَلْبسْنا عافيتَکَ.

(الصحيفة الفاطمية الجامعة ص 178 و 179)

در کتاب «الئالي المحزونه» آمده بعد از هر سوره در هر روز اين دعا خوانده شود:

يا مُسَبِّبَ الاَسبابِ وَ يا مُفَتِّحَ الاَبوابِ يَسِّرعَلَينا الحِسابَ وَ سَهِّل عَلَينا العِقابَ.

اَللّهُمَّ اِنْ کانَ رِزْقي فِي السَّماءِ فَأنْزِلْهُ وَ اِنْ کانَ فِي الْاَرْضِ فَأخْرِجْهُ

وَ اِنْ کانَ بَعيداً فَقَرِّبْهُ
وَ اِنْ کانَ قَريباً فَيسِّرْهُ

وَ اِنْ کانَ يَسيراً فَکَثِّرْهُ وَ اِنْ کانَ کَثيراً فَخَلِّدهُ

وَ اِن کانَ مُخَلَّداً فَطَيِّبهُ
وَ اِن کانَ طَيِّباً فَبارِک لي فيهِ

وَ اِنْ لَمْ يکُنْ فَکَوِّنْهُ بکِينُونِيتِکَ وَ وَحْدانِيتِکَ،

اَللّهُمَّ انْقُلْهُ اِلَيّ حَيثُ اَکُونُ وَ لا تَنْقُلْني اِلَيهِ حيثُ يکُونُ

(الصحيفة الفاطمية الجامعة ص 178)

 دلـــــم گرفتـــــــــــــــه …
مثـل هـــوای  ابــری شهــری خامـــوش
دلــــم تنـگ اسـت …
مثـل آسمـــــــــــــان  بــــــی ستــاره ی  شـب ی  زمستــــــانـی
حــال دلـــــــــــم خـــوب نیســت
ای آرام جــان  لحظـه لحظــه های  تنهــــایی
بیـا تا کمـی بـا تـــو صحبـت کنـم
ایـن روزهـــا …
خستـــه و بـی حوصلــــــــه ام
دستـــم دل به دل نوشتـــن نمی دهـــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــد
درگیـــــــــرم …
با خــودم , با دنیــا , با سرنوشـــت , با قسمـــــت
با آدم هــایی که خـود را انســـــــــان می خواننـد
اما بــــــویی از انســـانیت نبـــرده اند …
با دوستـــــــــــــی هایی که رنگـــــــ باختـــه انـد
با مهربـــــــــــــــانی هایی که پَـر پَـر شــــده انـد
با عشــــــق هایی که در ایـن زمـــانه ی  بــــــــــی رحـم
احســـاست را نـــــــــــــــــادیده انگـــــاشته انـد
قلبـــت را شکستـــــه انـد
صداقـــــت ها و وفـــــاداری هایت را به هیـــچ گرفتـــه انـد
و اعتمــــــاد را زیـر ســــــوال بــرده انـد
ایـن روزهــــا …
نه حوصلـــه ی دوســـت داشتــن دارم
نه می خواهـــــــم کسـی دوستـــــــــم داشتـه باشد
ایـن روزهـــا ســـــَــــردم …
مثـل دی , مثـل بهمـــن, مثـل اسفنــــــد
مثـل زمستــــ ـــــان
احســــــاسـم یـخ زده
آرزوهـــــــــایـم قندیــــل بستــه
امیــــــدم زیــر بهمــن ســرد  احســاساتم دفــــــــن شـده
نه به آمـــــدن ی دل خوشــم
و نه از رفتـــــن ی غمگیــن
ایـن روزهـــا پــُر از سکـــــــــوتـم
سکـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــوت ی پُـــر از فریـــــاد
امــروز ایـن سکـــــــوت پــُر فریــاد را
ایـن ” آه ” هــا را
ایـن درد و دل هــا را
آورده ام پیــش  تــ ــــو
تــویی که در کتـــاب آسمــــانی ات
نوشتـــه ای
” قُـل هُــوَ اللـهُ اَحَــد “
بگـــو اوســت خــدای یگـــــانه ….
پـس می گویــــم به تــو
ای خـــــدایـی که همچــون مـــــن
تنهــــایی هـایت را فریـــــاد می کشــی
می خوانَمَــــــت به نــام
پـس بشنــــــــــــــــــــــ و آه هــای ایـن دل  شکستــه و خستـــه را
و اجــابـت کـن ” اِهــدِنـا الصِـــراطَ المُستَقیـــــم ” را
هـــــــدایت کـن مـرا
به همـان راهــی که برایــم بهتـــرین اسـت
راهــی که برسـد به آغـــــــــوش تــو
خستــه ام …خستـــــه …
به مــن جـــایی بــــــــــــــــــــده آنجـا
حـــــــــوالی  ابـــرها
دیـوار به دیــوار  کلبـــه ی  ستــــاره ها
آنجـا که همـــه جـا نـــــــــــــور است و نگــــار
می خواهـم بخوابـــــم
می خواهـــــــــــــــم در آغــــوش  گــــــــرم ات آرام گیــرم
می خواهـم با تـو عشـــــــــق بـازی کنـم
عشـــــق بـازی ای از جنــــــــــــس  راز و نیـــــاز
ای آرام  دل , به مـــــــــــــن جــایی بـده

یکــــــــ دنیـــــای خـــالـی
یکـــــــ قلــــــب خـــالـی
یکـــــــ قبـــــــــــــــــــــــ ــر خـــالـی
دلــــم گرفتــــه …
دلـــــم تنگــــــــــــــــــــ اسـت
دلــــم پـــرواز می خواهـد
از زمیـن و آدم هـایش دلگیـــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــرم
می دانــی ؟!
آن روز دروغ گفتــه بــــــــودم
یعنـی گفتــه بــودم حـــال  مـن خـــــــوب اسـت

آه، ای تمام تنهایی! ای تمام غربت! آیا کسی از ژرفای غریبی ات آگاه شد؟ آیا کسی غریبانه های اندوهت را شناخت؟

آیا کسی پی به راز نگاهت برد؛ آن گاه که عطر حضورت را فوج فوج دشمن، در میان گرفته بود و چون گل، در احاطه چشمانی خوارتر از خار، درس مهر و عاطفه، به آسمان و زمین می آموختی؟

انگار، آستان کبریایی خانه ات، دانشگاه احساس فرشتگان بود؛ فرشتگانی که عاشق شدن را از تو آموختند و با تو، عشق الهی را تجربه کردند؛ عشقی که تو را در حصار تنهایی ـ دور از وطن و تحت نظر ـ قرار داده بود، عشقی که تمام موجودات را وادار می کرد، تا به ارتفاع نگاهت سجده، و ژرفای شکوهت را در عرش، جستجو کنند.

مولای من! اگر آفتاب می درخشد، به نام توست! اگر ماه می دمد، به احترام توست!

اگر گل می خندد، اگر آبشار می رقصد و اگر پرنده می خواند، به خاطر تو و عشق آسمانی توست که جلوه جاودانی حیات را به تماشا گذاشته است!

… آن روز، تن رنجوری که داغ غربت بر دل، خستگی هایش را پشت سر می گذاشت، در بهار جوانی، به تجربه خزان نشست و همسایگی عرش را برگزید؛ مردی که کوردلان «بنی عباس»، به آفتاب جمالش رشک می بردند؛ کوردلانی که با چهره های سیاه، اندیشه های سیاه، دست های سیاه و جامه های سیاه، جهل مجسّم تاریخ بودند؛ جهلی که حتی «بوجهل و بولهب» را شگفت زده می کرد!

آن روز، نگاه تاریخ، شاهد غربت امامی بود، که هم چون جدش، امام موسی کاظم علیه السلام ، تشییع می شد؛ امام غریبی که تنهایی اش را آسمان، هیچ گاه فراموش نخواهد کرد! امام غریبی که تنها فرشتگان الهی، پرستارانِ خلوت رنجوریش بودند!

اَلسَّلامُ عَلیْکَ یا وَلیَّ النِّعَم؛ السلام علیکَ یا هادیَ الْاُمَمْ؛ السلام عَلیک یا سَفینَةُ الْحِلْم؛ السلام علیک یا اَبَا الاِمامِ الْمُنْتَظَر؛

مولا جان!

درود بر تمام تنهایی ات، که حتی از دیدن فرزند، محرومت کردند! درود بر غربت دیر آشنایت، که یاد مدینه را در نگاهت زنده می کرد! درود بر عطر کلامت، که حضور بهاری ات را به سراسر گیتی، بشارت می داد! درود بر جهاد فی سبیل اللّه تو، که پایانش به «شهادت» ختم شد.

مولا جان! دست هامان خالی، چشم هامان پر از اشک و سینه هامان از داغ شهادتت، لبریز است.

فانوس به خون نشسته مژه هامان را نذر سقاخانه عشق می کنیم و پیشانی ارادت به آستان آسمانی ات می ساییم؛ گوشه چشمی به ما کن، مولا!

 سید علی اصغر موسوی - سایت حوزه نت

عذاب را از این قبرستان بردارید

علامه نوری نوشته: مردی صالح بود که همیشه در اندیشه آخرت شبها در مقبره بیرون شهر معروف به «مزار» که جمعی از صلحا در آن دفن شده بودند، به سر می برد. او همسایه ای داشت که دوران خردسالی را با هم گذرانده بودند و در بزرگی گمرکچی شده بود، پس از مرگ، او را در آن گورستان که نزدیک منزل آن مرد صالح بود به خاک سپردند.

بیش از یک ماه از مرگ گمرکچی نگذشته بود که مرد صالح او را در خواب می بیند که او حال خوشی دارد و از نعمتهای الهی بر خوردار است! به او می گوید: من از آغاز و انجام و درون و بیرون تو باخبرم، تو کسی نبودی که درونت خوب باشد و کار زشتت حمل بر صحت شود،…کارت عذاب آور بود و بس، پس از کجا به این مقام رسیدی؟

گفت: آری! چنان است که گفتی، من از لحظه مرگ تا دیروز در سختترین عذاب بودم، اما دیروز، همسر استاد اشرف آهنگر از دنیا رفته و در اینجا (اشاره به جایی کرده که پنجاه قدم از گورش دورتر بوده) به خاکش سپردند، دیشب سه مرتبه امام حسین علیه السلام به دیدنش آمدند. بار سوم فرمودند: عذاب را از این گورستان بردارند، لذا من آسایش قرار گرفتم.مرد صالح از خواب بیدار شده و در بازار آهنگران به جستجوی استاد اشرف می رود، او را یافته و از حال همسرش می پرسد، استاد اشرف می گوید: دیروز از دنیا رفته و در فلان مکان به خاکش سپردیم. مرد صالح می پرسد: به زیارت امام حسین علیه السلام رفته بود؟ می گوید: نه. می پرسد: ذکر مصیبت او می کرد؟ جواب می دهد: نه. سؤال می کند روضه خوانی داشت؟ می گوید: نه، از این سؤالات چه مقصودی داری؟ مرد صالح خوابش را نقل می کند و می گوید: می خواهم بدانم میان او و امام حسین علیه السلام چه رابطه ای بوده؟ استاد اشرف پاسخ می دهد: زیارت عاشورا می خواند.

(داستان های مفاتیح الجنان، اسماعیل محمدی، ص 40)

«ابن فهد» روزی در باغ بود که شخصی یهودی وارد شد و گفت: شما می‌گویید پیغمبرتان گفته عالمان امت من از انبیای بنی‌اسرائیل برترند؟ احمد بن فهد جواب داد. آری! یهودی گفت: نشانه این ادعا چیست؟ موسای کلیم، عصا را اژدها می‌کرد.

در این حال «ابن فهد» نیز بیلی که در دست داشت به زمین انداخت و بی‌درنگ ماری مهیب شد! سپس آن را گرفته دوباره به شکل بیل درآمد. یهودی گفت: شما از این نظر در رتبه آنان هستید (نه برتر از آنان)، ابن فهد گفت: برای موسی چنین خطاب آمد: «لاتخف» یعنی نترس! ولی ما نترسیده، آن را می‌گیریم.

نقل کرده‌اند که یکی از علما در خواب چنان دید که مجلسی با شکوه بر پاشده و همه عالمان شیعه در آن جمع‌اند ولی «ابن فهد» حضور ندارد. در عالم خواب می‌پرسد پس ابن فهد کجاست؟ می‌گویند او در مجلس انبیا مقام گزیده است!

آن عالم بزرگ مدتی بعد پس از دیدار با «ابن فهد» خوابش را برای وی تعریف می‌کند. آنگاه می‌پرسد: شما چه کرده‌اید که خلوت‌نشین محفل انس گشته و در مجلس پیامبران جای گرفته‌اید؟ «ابن فهد» می‌گوید: آنچه مرا بدان مقام رهنمون شد این بود که فقیر بودم و پولی نداشتم تا به آن صدقه داده، نیازمندی را دست گیرم. از همین رو مقام و آبرویم را صدقه دادم و از موقعیت خویش نیازمند را دستگیری کردم.

ابن فهد حلی - قدس‏ سره - پس از یک عمر پر برکت و سرشار از تلاش خستگی ناپذیر در راه معشوق و معبود و سیر و سیاحت روحی، در سال 841 هجری قمری، در  حدود سن 84 سالگی در کربلای معلی، به دیدار معشوق شتافت. قبر شریفش کنار خیمه‏‌گاه واقع شده و کراماتی هم از او نقل شده است.

آرامگاه آن مرد نامی از همان ابتدا مورد توجه مؤمنان و عالمان بود. نقل کرده‌اند آقا سید علی طباطبایی از بزرگان علمای شیعه - مؤلف کتاب ریاض المسائل - بر زیارت قبر او مداومت داشته است. اکنون نیز، عام و خاص به زیارت آن مرقد شریف می‌روند.

پاسخ

ابو عبدالله محمد بن نعمان ولادتش در یازدهم ذی قعدة الحرام سنه ی 336 ه . ق [و] لقبش شیخ مفید است و سبب مُلقب شدن به شیخ مفید، این که شیخ چون از موطن اصلی خود هجرت نمود به بغداد آمد و در مجلس قاضی عبدالجبار معتزلی حاضر شد و درصف نعال (کفش ها) بنشست. پس گفت که ای قاضی! اگر اذن باشد، مسأله ای سؤال کنم. قاضی اذن داد. شیخ فرمود، که حدیث غدیر، آیا مسلم است یا نه؟ (قاضی) گفت: مسلم است. شیخ گفت: پس چرا در میان شیعه و سنی خلاف است در تعیین امام. قاضی گفت: ای برادر! خبر غدیر روایت است و خلافت ابوبکر درایت و عاقل درایت را به جهت روایت ترک نکند، بلکه درایت مقدم است.

شیخ فرمود که چه می گویید در این حدیث که پیغمبر فرمود: «یا علی حربُکَ حَربی وَ سَلْمُکَ سلْمی؛ ای علی! جنگ تو جنگ من است و صلح تو صلح من است». قاضی گفت: صحیح است. شیخ فرمود: چه گویی در اصحاب جمل که با علی جنگ کردند؟ قاضی گفت که ایشان توبه کردند. شیخ فرمود که جنگ درایت است و توبه روایت و مرد عاقل درایت را ترک نکند به جهت روایت زیرا که درایت مقدم است بر روایت. قاضی ساکت شد و از اسم شیخ سوال کرد. پس از جای خود برخاست و شیخ را به جای خود نشانید و گفت: «انت المفید حقا انت المفیدُ حقا؛ تو به راستی مفید هستی برای اسلام» پس آن جناب به لقب «مفید» ملقب شد.[1]

ابن شهر آشوب از وی چنین یاد می کند: “شیخ مفید، ابوعبداله محمد بن نعمان حارثی بغدادی عکبری … شاگرد ابوجعفر ابن قولویه ، و ابوالقاسم علی بن محمد رفاء، و علی بن ابی الجیش بلخی بود. حضرت صاحب الزمان او را مقلب به “شیخ مفید” نمود.”[2]

اما در نقل دیگر از ابو عیسی الرمانی نام برده شده است که به نظر درست همین باشد[3]

[3]  أعیان‏الشیعة،ج‏9،ص:421.  

عبدالله بن عفیف ازدی

از بزرگان شیعه ، که در مجلس ابن زیاد در کوفه ، به او اعتراض کرد . وی از شیعیان برجسته و زاهدان روزگار در کوفه بود ، نابینایی روشندل و آگاه و شجاع . چشم چپ خود را در جنگ جمل و چشم راست خود را در جنگ صفین از دست داده بود . پس از شهادت حسین (ع) وقتی ابن زیاد بر منبر کوفه بالا رفت و در نکوهش خاندان پیامبر و سیدالشهداء سخن آغاز کرد ، عبدالله بن عفیف با شدت و شجاعت ، پاسخ یاوه های او را داد . ابن زیاد دستور داد دستگیرش کنند . بستگانش او را از مجلس بیرون بردند . سربازان حکومت برای دستگیری او ، خانه اش را محاصره کردند . وی با آنکه نابینا بود ، با راهنمایی دخترش ، در مبارزه ای دلیرانه و شمشیر به دست ، با مهاجمان درگیر شد . او را دستگیر کرده و به شهادت رساندند . اعتراض او در مجلس ابن زیاد ، نوعی مبارزه آشکار با والی کوفه و حکومت یزیدی محسوب شد و شجاعت و بی باکی او در دفاع از محرمات ومقدسات ، الگویی برای حقگویی در برابر جباران گشت . رجزهای حماسی او هنگام نبرد با مهاجمان به خانه اش ، نشان دهنده روح بلند و با شهامت اوست . از جمله شمشیر را می چرخاند و فریاد می زد :

وَاللهِ لَو فُرجَ لی عَنْ بَصَری

ضاقَ عَلَیکم مَوْرِدی وَ مَصْدَری

به خدا سوگند اگر بینا بودم عرصه بر شما تنگ می شد .

او را گردن زده و در کناسه کوفه به دار آویختند . (1) حرکت انقلابی فرزند عفیف را نخستین جرقه انقلاب بر ضد سلطه اموی پس از حادثه کربلا دانسته اند .

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 - بحارالانوار ، ج 45 ، ص 119 ، سفینة البحار ، ج 2 ، ص 135 .

راز «کهیعص»

شخصی از یک از ائمه ­ی هدی پیرامون«کهیعص» و رمز این حروف پرسید .

امام^{(علیه السلام)} گفت که : انبیاء در مناجات و استدعای قضای حاجت ، التجا به خمسه آل عبا کردند ، محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین^{(علیهم السلام)} .

زکریا نیز بر عادت انبیاء دعا می­کرد . روزی گفت : الهی ! سبب چیست نام محمد و علی و فاطمه و حسن برم ، غم­ها از دل من برود و چون نام حسین برم ، گریه در حلق من می­افتد و اندوه بر من غالب گردد ؟

حق تعالی احوال قتل و مظلومی وی با زکریا بگفت : به سوره «کهیعص» ؛ «ک» :کربلاست - «ه» : هلاک عترت وی - « ی » : یزید است - « ع » : عطش امام حسین ^{(علیه السلام)} - « ص » : صبر وی است بر آن بلیّت .

چون زکریا به وحی الهی حال امام حسین ^{(علیه السلام)} بدانست ، از خلق مفارقت کرد و در مسجد شد و سه روز نوحه وزاری می­کرد و با کسی سخن نگفت و در آخر این سه روز دعا کرد : خداوندا ! مرا به کِبَر سن فرزندی ده که به مناسبت حسین باشد و به قتل وی مبتلا گردان ، چنان­چه محمد و علی و فاطمه و حسن ^{(علیهم السلام)} را به قتل به مبتلا کردی .

اولین افراد از اولاد آدم که نامشان یحیی و حسین گذارده شد همین حضرت یحیی و امام حسین ^{(علیه السلام)} بودند و پیش از اینان ، هیچ­کس چنین نام­هایی نداشته­ است و نیز دوران حمل یحیی و حسین در رحم مادرانشان شش ماه بود .

السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین

یا حسین (علیه السلام)

کاروانی کوچک، در صحرایی سوخته به پیش می رود؛ صحرایی که از آسمانش مرگ می بارد و از زمینش بلا می روید.

این کاروانِ کوچک، تنها در آغوش مرگ خیمه خواهد زد و اهل آن، تنها در لباس سرخ، حاجی خواهند شد.

از سرزمینی می گویم که سنگین ترین داغ ها را به دوش می کشد. از خاکی می گویم که عظیم ترین ذبیح اللّه را در خود جای داده است.

از کربلا می گویم؛ از سرزمینی که خاک نیست تا غبار زمان بر آن بنشیند؛ قصه نیست تا از یادها برود.

کربلا، قرارگاه دل های عاشقی است که از نیستان عشق جدا افتاده اند؛ قطعه ای از بهشت است که بر خاک نازل شده است.

کربلا، یک سرزمین سوخته در میان دو رود نیست؛ کربلا معبر عشق است.

کربلا، سرزمینی است که در خاکش، هفتاد و دو ستاره ی خونین، خاکستر شده اند.

کربلا، سرزمینی است که خاکش، رشک بهشت است.

و عاشورا، شگفت ترین فصل تاریخ است؛ روشن ترین راهی که از سال شصت و یک هجری تا ناکجای زمان کشیده شده است.

کربلا، عمیق ترین زخمی است که بر جان ها نشسته است؛ رساترین فریادی است که در سرسرای تاریخ، طنین افکنده است. و اینک حسین به کربلا می آید؛ می آید تا یزید، همه کاره ی دنیا نباشد. می آید تا آیین سبز محمدی صلی الله علیه و آله وسلم ، به دست فرزندان ابوسفیان، در خاک نشود.

می آید تا ذوالفقار علی علیه السلام ، در نیام نپوسد.

می آید تا پرشکوه ترین حج تاریخ را به نمایش بگذارد.

می آید تا درطواف عشق، لباس سرخ شهادت بر تن کند.

می آید تا حج، از روزمرگی به درآید و کعبه، دیگر خواب خدایگان پوشاالی را نبیند.

می آید تا از این پس، مطاف اهل دل، کربلا باشد.

از کربلا تا قیامت، خطی ممتد کشیده اند؛ جاده ای برای سفر عشق، راهی برای رفتن و رسیدن؛ پای در راه بگذارد می بینی که جاده، خود، راهبر است.

کربلا، سرزمین شگفتی است که تنها با دست و پای قطع شده، می توان به وصل رسید؛ اگر مرد راه باشی، تکلیفت فقط با کربلا روشن می شود؛ راهی که تنها با پای عقیده و جهاد پیمودنی است.

اینک این تو و این کربلا؛ در این آزمون حیرانی و در این ابتلای عظیم، کجا خواهی ایستاد؟ در صف حسین یا یزید؟

ایام سوگواری اباعبدالله الحسین(علیه السلام) تسلیت باد.

نوشته  « علی خیری » ، ص 67 ، مجله از کربلا تا قیامت

 دعای دوری از بلا و حاجت روا شدن در آخرین روزهای ذی الحجه 

« سبحان الله

یا فارِجَ الهَم و یا کاشِفَ الغَم ، فَرَجَ هَمّی وَ یَسِّر امری و ارحَم ضَعفی و قِلَّهَ حیلَتی و ارزُقنی مِن حَیثُ لا احتَسَب 

یا رب العالمین »

پیامبر اکرم (ص) : هر کس مردم را از این دعا با خبر کند در گرفتاری هایش گشایش حاصل می شود .

محرم نزدیک است

محرم ماه اشک و گریه و غم اهل بیت علیهم السلام است.

محرم ماه «بلی» گفتن به «ألست أولى بکم‏» در غدیر است. محرم هنگام « لَأَبْکِیَنَّ لَکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَما» است. محرم ماه ابراز محبت شیعه به مقام ولایت و امامت ائمهٔ هدی علیهم السلام است. ماه اشک و عزاداری، ماه شیعه برای محبت، ماه کربلا و جلوهٔ آن ، ماه مقتل و سینه زنی ، ماه احقاق حق است.

اگر چنین است باید قبل از محرم، ایامی را مراقب گوش و چشم و دست و زبان و سایر اعضای بدن بود و در مراعات حال آنان کوشید. باید مراقب آن چه می شنویم باشیم تا در ماه محرم توفیق شنیدن مقتل، مرثیه، فضائل و مناقب اهل بیت علیهم السلام به ویژه خامس آل عبا علیهم السلام را داشته باشیم.


مراقبت از جسم و روح قبل از محرم


در هر زمان و مکان زمانی لب به سخن نگشاییم. از غیبت، تهمت، دروغ و سخنان قبیح به پاسداشت این ایام پرهیز کنیم. زبان را به صلوات و ذکر و استغفار معطر کنیم، تا خداوند توفیق دهد در این ماه زیارت عاشورا، مرثیه، اشعار سینه زنی و نام مبارک سیدالشهدا علیه السلام بر زبانمان جاری شود. سعی کنیم مجرایی که محل گلاب ناب است، به پلیدی و کثیفی آلوده نکنیم.

باید چشم ها را برای اشک ریختن آماده نمود و نباید اجازه داد چشم به هرچه و هرجا و هرکس می خواهد نگاه کند.

چشم را با نگاه به آیات قرآن، زیارت ائمه علیهم السلام، ضریح مطهر ایشان و نام مبارکشان آماده کنیم، تا بیشتر و بهتر بتواند برای مظلومیت و مصائب حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام و اهل بیت و اصحاب نازنینش اشک بریزد.

گرچه قطرات اشکی که می ریزیم به برکت امام حسین علیه السلام پاک کنندهٔ جان و روان از تمام آلودگی هاست، ولی ما وظیفه داریم به استقبال آن اشک رویم. به خاطر احترامی که برای اشک قائلیم، باید اشکی که برای آقا و مولایمان می ریزیم از چشمی پاک سرازیر شود.

باید دست را نیز زیر ذره بین مورد مراقبت و مواظبت قرار دهیم؛ چون قصد داریم با همین دست در ماه محرم به نام امام حسین علیه السلام، حضرت علی اکبر، علی اصغر و زینب کبری علیهم السلام ابراز اردت و محبت کنیم و بر سر و سینه زنیم. با همین دست اشک چشمانمان را پاک کنیم، و بر پیشانی دست ماتم بگذاریم. با همین دست زنجیر بزنیم، و کفش عزاداران حضرت را جفت کنیم و ظرف سفرهٔ حسینی را بشوییم.

با این پا ها نباید به هرجا و سراغ هرکاری برویم. به زیارت رفتن، حرم رفتن، مسجد رفتن، در جماعت شرکت کردن، به مجالس اهل بیت علیهم السلام رفتن، قضای حوائج برادران دینی، در راحتی پدر و مادر سعی نمودن و سایر کارهای خیر باعث می شود خدا توفیق بیشتر و بهتر برای رفتن به مجالس اهل بیت علیهم السلام را به ما عنایت فرماید.

خودداری از خوردن مال شبهه ناک و مواظبت بر خوردن مال حلال، یکی دیگر از مقدمات مهم ورود به این ماه حرام است.

عمریست که دل دادم و دلدار نیامد                                                       عمرم ز غمش سر شد و غمخوار نیامد

ای وای که یک هفته دگر مانده بگوییم                                                   ای اهل حرم میر و علمدار نیامد…

خدایا بار گناهانم باز هم سنگین شد، در غدیر به امید بخشیده شدن لب از آب غذا کشیدم، ولی باز هم انگار در همین یک هفته پرونده ام رو سیاه کردم. خدایا چشم امیدم به قطره اشکیست برای سفینه النجاه تا باز هم گناهانم را بیامرزی، نا امیدم مکن.

«بر گرفته از کتاب احرام محرم»

واقعه حَره

واقعه حره ، قیام مردم مدینه برضد حکومت یزید بود .

پس از شهادت حسین بن علی علیهما السلام ، ظلم و فسق یزید فراگیرتر و آشکارتر شد و مردم فساد دستگاه حاکم و ظلم عمال او را دیدند و در مدینه ، آگاهان از اوضاع ، مردم را به زشتکاریهای حکام آگاه ساختند . والی مدینه در آن زمان ، « عثمان بن محمدبن ابی سفیان » بود . اهل مدینه علیه او شوریدند و او و مروان و دیگر امویان را از مدینه بیرون کردند و با « عبدالله بن حنظله » بیعت کردند . خبر قیام مردم مدینه ، با گزارش مروان به گوش یزید رسید . وی سپاهی انبوه را تحت فرمان « مسلم به عقبه »(1)به مدینه گسیل داشت .(2)مهاجمان در منطقه « حره واقم » فرود آمده ، به مدینه تاختند و سه روز به کشتار و غارت پرداخته و به نوامیس مسلمانان تجاوز کردند . مردم به حرم پیامبر صلی الله علیه و آله پناه بردند . لشکریان یزید ، حرمت حرم را نگه نداشتند و با اسبها به داخل حرم آمدند و مردم را قتل عام کردند . کشتگان این واقعه هزاران نفر بودند . از جمله « عبدالله بن جعفر نیز در این حادثه شهید شد ».

واقعه حره در 28 ذیحجه سال 63 هجری اتفاق افتاد . یزید ، دو ماه و نیم پس از این حادثه مُرد .(3)

این قیام که به قیام حره ، حره واقم ، قیام اهل مدینه و … هم معروف است ، از پیامدهای حادثه عاشورا محسوب می شود و افشاگریهای اهل بیت و اقامه عزا در مدینه و انگیزش های زینب کبری ، در بذرپاشی آن موثر بوده است .(4)

« حره » به سرزمینهای پر سنگلاخ که پر از سنگهای سیاه و سوخته باشد گفته می شد . در مناطقی از جمله اطراف مدینه از این حره ها وجود داشت و برای هر کدام نام بخصوصی هم بود ، به تناسب کسانی که در آن منطقه می زیستند .(5)هم اکنون نیز در مدینه بزرگ ، بقایای اندکی از آنها در گوشه و کنار به چشم می خورد .

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 - مسرف بن عقبه .

2 - مروج الذهب ، مسعودی ، ج 3 ، ص 69 .

3 - منتهی الا مال ، محدث قمی ، ج 2 ، ص 35 ( چاپ جاویدان ) در حالات امام سجاد (ع) .

4 - برای تفصیل بیشتر قضیه ر . ک‍ : « واقعه حره در تاریخ » ، محمد جواد چناراءنی ، تاریخ الا سلام ، ذهبی ، ج 5 ، حوادث سال 68 هجری .

5  - دائرة المعارف الا سلامیة ، ج 7 ، ص 363 .

« کتاب فرهنگ عاشورا ، ص 462 »

                                             یا عالِیُ به حقِّ علی

قرآن به جز از وصف علی آیه ندارد                        ایمان به جز از حبِّ علی پایه ندارد

گفتم بروم سایه لطفش بنشینم                           گفتا که علی نور بود سایه ندارد

              عید با سعادت ولایت امیر مومنان حضرت علی ( علیه السلام) بر همگان مبارک

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ

کیستم من شاهکار ملک ذات کبریایم * * * دهمین مسند نشین از بعد ختم الانبیایم
گوهرى ارزنده از گنجینه‌‏ ى جود جوادم * * * نهمین فرزند دلبند على مرتضایم
غم مخور (ژولیده) فردا پاى میزان عدالت * * * شافعت در نزد حق هنگام پاداش و جزایم

سنت خداوند چنین است که هرگاه ظلم و جور و تباهى فراگیر شد و راهزنان طریق حقیقت، شاهراه هدایت را با بى‏ راهه‏ هاى ضلالت و گمراهى از نظرها دور کردند، از پس پرده غیبت، هدایت‏ گرى دیگر ظهور مى ‏کند تا زمین هیچ‏گاه از حجت حق خالى نماند و هماره مشتاقان وادى نور را دست ‏گیر باشد؛ امشب، آسمان مدینه نور باران است و نداى آسمانیان در همه عالم طنین ‏انداز است که «هادى آمد».

خجسته میلاد بزرگ مشعل ‏دار هدایت حضرت امام هادى علیه ‏السلام بر پویندگانِ راه حق مبارک باد.

داستان شق القمر و مستندات این معجزه بزرگ پیامبر  صلّی الله علیه و آله چیست؟

معجزه شق القمر به اذن الهی به دست پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله در مکه و قبل از هجرت، انجام گرفت و مسلمانان چه شیعه و چه اهل تسنّن در این مطلب، شکی ندارند. داستان شق القمر از این قرار است که «مشرکان نزد رسول خدا آمدند و گفتند: اگر راست می گویی و تو پیامبر خدایی، ماه را برای ما دو پاره کن! فرمود: اگر این کار را کنم ایمان می آورید؟ عرض کردند آری ـ و آن شب، شب چهاردهم ماه بود ـ پیامبر از پیشگاه پروردگار تقاضا کرد، آن چه را خواسته اند به او بدهد، ناگهان ماه به دو پاره شد و رسول الله آن ها را یک یک صدا می زد و می فرمود: ببینید.»[1] بدین ترتیب در سال پنجم، قبل از هجرت، خداوند متعال چنین معجزه ای را به دست پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله جاری می کند. که ماه به دو نیم تبدیل شده، مردم آن را می بینند. سپس دوباره به حالت اول برمی گردد، هر چند مشرکین، طبق عادت شان، این معجزه را انکار کردند که این عمل(معجزه)، سحر می باشد. به دنبال این معجزه، آیات ابتدایی سوره قمر نازل می شود: « اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ. وَ إِنْ یرَوْا آیةً یعْرِضُوا وَ یقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ »[2] قیامت نزدیک شد و ماه بشکافت. و اگر معجزهای ببینند، روی بگردانند و گویند: سحری دائمی است.

اما روایات در این باره نزدیک به تواتر است، به خاطر رعایت اختصار به بعضی از روایات اشاره می کنیم:

در تفسیر قمی آمده است که منظور از «وانشّق القمر» این است که قریش از پیامبر اکرم  صلّی الله علیه و آله نشانه ای درخواست کردند. پیامبر اکرم از خداوند درخواست کردند. پس ماه به دو نیم شد تا اینکه قریش این صحنه را دیدند، سپس ماه به حالت اول بازگشت. پس قریش بلافاصله گفتند: این قضیه، سحر است. در تفسیر الدّر المنثور سیوطی آمده که جبیر بن مطعم راجع به «و انشق القمر» می گوید: ماه دو شقّ شد و ما در زمان رسول الله صلّی الله علیه و آله در مکه بودیم، شقّی از ماه بر این کوه و شقّ دیگر بر کوه دیگری قرار گرفت. پس مردم گفتند که محمد ما را سحر کرد.. .[3]

بنابر این داستان شق القمر واقعیتی است که جای تردید ندارد، قرآن کریم و روایات مستفیض فریقین یعنی شیعه و اهل سنت بر آن دلالت دارد، و از این رو مفسران شیعی و سنی بر این امر متفق القول اند.

[1]  . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ بیست و دوم، 1382، ج23، ص 9. به نقل از مجمع البیان و کتاب های تفسیری دیگری ذیل آیه 1 سوره قمر.

[2]  . قمر: 1 و 2، ترجمه بهرام پور.

[3]  . طباطبایی، تفسیر المیزان، ج 19، ص 6 ـ 65.